រឿង ចិញ្ចៀនត្បូងទទឹម

នៅពេលខ្ញុំរៀនថ្នាក់ទី៣ ខ្ញុំបានផ្ទេរការសិក្សាមកទីរួមខេត្តកំពត មករៀននៅឯសាលាបឋមសិក្សាមហាសាមគ្គី ថ្នាក់ទី៣គ។ ជីវិតសិក្សា ការរាប់អានមិត្តភក្ដិ អ្វីៗបានប្រែប្រួល។ ពេលមកដល់ដំបូងមិត្តភក្ដិក៏ខ្សត់, ពេលចេញលេងគ្មានអ្នកណាលេងជាមួយ បានត្រឹមឈ្ងោកដីទាត់គ្រាប់ក្រួស។<br /> <br /> ថ្ងៃមួយពេលចេញលេងខ្ញុំទាត់គ្រាប់ក្រួសលេង ខ្ញុំបានប្រទះចិញ្ចៀនមួយវង់តូច ធ្វើពីមាស១៨K (ដែលបងប្អូននិយមហៅថាមាសប្លាទីន) មានត្បូងពណ៌ក្រហមចាស់ពិតណាស់គឺត្បូងទទឹម។<br /> មានលាភហើយថ្ងៃនេះ! ខ្ញុំគិត បើយកចិញ្ចៀននេះទៅឲ្យម៉ាក់ ប្រាកដជាលក់បានលុយហើយទិញរបស់លេងច្រើនៗឲ្យខ្ញុំ :)<br /> <br /> ខ្ញុំកាន់ចិញ្ចៀនបង្វិលចុះឡើង, ចិញ្ចៀននេះរចនាជាម៉ូតចិញ្ចៀនក្មេងស្រី។ ក្មេងស្រី? ថ្មើរនេះរកចិញ្ចៀនមិនឃើញ មិនដឹងនាងយំប៉ុណ្ណាទេ! ពេលទៅដល់ផ្ទះប្រាកដជាត្រូវឪពុកម្ដាយស្ដីបន្ទោស, ថាមិនត្រូវ អាចនឹងរងរំពាត់ទៀត។ មិនតែប៉ុណ្ណេះសោតក្រុមគ្រួសារនឹងបាត់បងទំនុកចិត្ត រួចលែងឲ្យពាក់របស់មានតម្លៃទៀត រយៈពេល១ខែ ២ខែ ៣ខែ ឬ១ឆ្នាំ? ក្មេងស្រីចូលចិត្តស្អាតយ៉ាងនេះ តើនាងនឹងខូចចិត្តប៉ុណ្ណា?<br /> សំណូរជាច្រើនចាក់ស្រែះពេញខួរក្បាលខ្ញុំ។ គិតចុះគិតឡើង វាមិនមែនរបស់ខ្ញុំទេ, ខ្ញុំអាចចាត់ទុកថាមិនបានឃើញទៅចុះ! ខ្ញុំសម្រចចិត្តហើយ ត្រូវតែរកម្ចាស់ដើម ហើយប្រគល់ឲ្យគេវិញ!<br /> <br /> តើខ្ញុំទៅរកម្ចាស់គេនៅឯណា? ប្រហែលជាមិនទាន់ទៅឆ្ងាយទេ, ខ្ញុំក៏ស្រែកប្រកាស! បន្តិចក្រោយមកក៏មានក្មេងប្រុសម្នាក់អាយុស្របាលខ្ញុំចេញមកអះអាងថាចិញ្ចៀននោះជារបស់ប្អូនស្រីជីដូនមួយគេដែលរៀននៅថ្នាក់ទី៣ឃ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្ទាក់ស្ទើរ, មិនមែនចង់ប្ដូរចិត្តយកទុកខ្លួនឯងទេ តែគឺមិនទុកចិត្តគេ!<br /> តើគេនិយាយជាការពិត? ខ្ញុំសួរហើយសួរទៀត រួចសម្លឹងមើលកែវភ្នែកក្មេងម្នាក់នោះ (ឃើញថាជាខ្សែភ្នែកស្មោះត្រង់)… ណ្ហើយធ្វើល្អខុសមនុស្ស ប្រសើរជាងធ្វើមិនបានធ្វើ! បើគេបោកប្រាស់យើងមែន កម្មគេអ្នកទទួល, អំពើល្អយើងមិនសាបសូន្យទេ!<br /> ខ្ញុំហុចចិញ្ចៀនឲ្យគេហើយប្រាប់ថា “កុំឲ្យដឹងថាឯងកុហកណា!”<br /> “អត់ទេ, របស់ប្អូនខ្ញុំមែន” ក្មេងនោះតប<br /> <br /> ស្នូរជួងបន្លឺឡើង ខ្ញុំចូលរៀនធម្មតា!<br /> មួយស្របក់ក្រោយគ្រូនិងសិស្សមួយថ្នាក់មកដល់ថ្នាក់ខ្ញុំ!<br /> បន្ទាប់ពីគ្រូប្រចាំថ្នាក់និយាយខ្សឹបជាមួយអ្នកគ្រូខ្ញុំរួច, អ្នកគ្រូខ្ញុំក៏ប្រកាសសួរ<br /> “អ្នកណាអ្នករើសបានចិញ្ចៀននេះ?”<br /> អុញនោះមានរឿងអ្វី, តិចគេចោទថាខ្ញុំលួចចិញ្ចៀនគេទៅ ខ្ញុំស្ទាក់ស្ទើរមិនហ៊ានឆ្លើយ។<br /> “ឯងអ្នករើសបានម៉េចមិនលើកដៃទៅ?” មិត្តរួមថ្នាក់ដែលបានដឹងរឿងនោះស្រែកខ្លាំងៗ!<br /> “បាទ...បាទខ្ញុំ” ខ្ញុំឆ្លើយទាំងនៅភ័យ!<br /> “កុំភ័យអី ពួកយើងមកនេះគ្រាន់តែចង់អរគុណតែប៉ុណ្ណោះ” គ្រូប្រចាំថ្នាក់៣ឃ ប្រាប់ដោយឃើញខ្ញុំភ័យ!<br /> អ្នកគ្រូខ្ញុំអើយគ្រាន់តែអ៊ីចឹងសោះក៏សម្លុតម្លេះ? ដឹងទេអូនខ្លាច! :D<br /> ឃើញខ្ញុំរាងបាត់ភ័យបន្តិចអ្នកគ្រូម្នាក់នោះក៏បន្ត៖<br /> “ពួកយើងជាគ្រូនិងសិស្សនៅថ្នាក់ទី៣ឃជាប់ថ្នាក់ប្អូននេះ មកពេលនេះចង់អរគុណប្អូនដែលរើសបានហើយប្រគល់ឲ្យម្ចាស់ដើមវិញ”<br /> “មិនអីទេអ្នកគ្រូ, បើគ្មានបងជីដូនមួយគេទេ ក៏ចិញ្ចៀននេះមិនបានដល់ដៃប្អូនស្រីដែរ!” ខ្ញុំតប<br /> “មកកូនឆាប់អរគុណបងទៅ” អ្នកគ្រូបានហៅ!<br /> “អរគុណបង” ក្មេងស្រីនោះអរគុណទាំងញញិម<br /> “មិនអីទេ” ខ្ញុំតប<br /> អរគុណចប់សព្វគ្រប់ពួកគេក៏ត្រឡប់ទៅថ្នាក់គេវិញ។ អ្នកគ្រូខ្ញុំញញិមបិទមាត់មិនជិត<br /> អ្នកគ្រូបន្ថែមថា “កូនៗ ត្រូវយកគំរូតាម ពិចិត្រ, ពេលរើសរបស់បាន ត្រូវយកឲ្យម្ចាស់ដើម, ដាក់ក្នុងប្រអប់រើសបាន ឬប្រាប់អ្នកគ្រូ!”<br /> “បាទ, ចាស” សិស្សទាំងអស់ឆ្លើយព្រមគ្នា!<br /> ខ្ញុំសប្បាយចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ដោយបានធ្វើអំពើល្អមួយបានជោគជ័យ!<br /> <br /> ចុះបើជាមិត្តជាខ្ញុំវិញ, តើមិត្តនឹងធ្វើយ៉ាងណា?<br /> <br /> ចាប់ពីថ្ងៃនោះមក, ខ្ញុំក៏មិនបានជួបនាងទៀតទេ… បើគិតដល់បច្ចុប្បន្នប្រហែលជានាងធំពេញក្រមុំហើយពេលនេះ!!!<br /> <br /> PS: ជួយ Like Comment Share ផងក្រែងម្ចាស់ចិញ្ចៀនបានឃើញ  :D<br /> <br /> ភ្នំពេញ, ថ្ងៃអាទិត្យ ទី០៧ ខែសីហា គ.ស២០១៦<br /> ដោយ អុិន ពិចិត្រ #RichardEn<br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKB4L4jFhEhmrgvTSZ_pdbRq3zFI8r8wbeqPcNWRU3VOW_zfxMU3MjSofkhKTeAHBHb3id8vXGgv8KakkRFXTNPZ-7b-hq2eRZkEezoCEE85Mtgvg8XirTw4Oz1klJjuuOUlLPenLu-Sul/s1600/FB_IMG_1470644591860.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="296" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKB4L4jFhEhmrgvTSZ_pdbRq3zFI8r8wbeqPcNWRU3VOW_zfxMU3MjSofkhKTeAHBHb3id8vXGgv8KakkRFXTNPZ-7b-hq2eRZkEezoCEE85Mtgvg8XirTw4Oz1klJjuuOUlLPenLu-Sul/s320/FB_IMG_1470644591860.jpg" width="320" /></a></div> <br /> <div id="fb-root"></div> <script>(function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)[0]; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = "//connect.facebook.net/en_US/sdk.js#xfbml=1&version=v2.8&appId=1663097100580325"; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs); }(document, 'script', 'facebook-jssdk'));</script> <div class="fb-comments" data-href="http://richard-en.blogspot.com/2016/08/blog-post.html" data-width="35" data-numposts="5"></div>

រឿង ចិញ្ចៀនត្បូងទទឹម

នៅពេលខ្ញុំរៀនថ្នាក់ទី៣ ខ្ញុំបានផ្ទេរការសិក្សាមកទីរួមខេត្តកំពត មករៀននៅឯសាលាបឋមសិក្សាមហាសាមគ្គី ថ្នាក់ទី៣គ។ ជីវិតសិក្សា ការរាប់អានមិត្តភក្ដិ អ...

Read more »

រឿង សារិកាកែវខ្ញុំ

<strong>អត្ថបទ៖ សារិកាកែវខ្ញុំ</strong> <br />    រំឭកដល់កុមារភាព... នារសៀលថ្ងៃអាទិត្យមួយ ខ្យល់បក់ត្រសៀកៗត្រជាក់កាយ, ខ្ញុំចាប់សៀវភៅអានកម្សាន្តអារម្មណ៍ នៅរានហាលក្រោមម្លប់ដើមខ្នុរ ខាងកើតផ្ទះ។ វឹប...! ទោះជាខ្ញុំមិនស្និទ្ធជាមួយវា ដូចក្មេងស្រុកស្រែដទៃ ក៏ខ្ញុំស្គាល់ច្បាស់ថាជាស្នូរចម្ពាមកៅស៊ូ!<br /> “អេ! ណាគេបាញ់អី?” (ខ្ញុំសួរខ្លីតាមសម្ដីគ្រាមភាសា)<br /> “បាញ់កាកែវ ជិតបានហើយ ត្រូវស្លាប ទំនៅមែកខ្នុរហ៎!” កាកែវ ក្មេងម្នាក់ក្នុងចំណោមក្មេងបីនាក់តបដែលសំដៅលើសារិកាកែវតូចកម្សត់ដែលទំ ញ័រៗលើមែកខ្នុរផ្ទះខ្ញុំ! មិនខុសទេ ទោះជាសារិកាបាយ មានសម្បុរដូចគ្នា រាងដូចគ្នាជាច្រើនក្ដី ក៏ខ្ញុំអាចចំណាំបានថាវាជាសារិកាកែវដែលតែងចុះមកចឹកគ្រាប់បាយជាមួយមេបាវានៅផ្ទះខ្ញុំ។<br /> “កាកែវខ្ញុំទេ!” ខ្ញុំតបទាំងដឹងថាជីវិតមួយ មិនមែនជាកម្មសិទ្ធិអ្នកណាទេ សូម្បីខ្លួនឯងក៏មិនមែនរបស់ខ្លួនផង ដូចព្រះពុទ្ធបានត្រាស់ថា អនិច្ចំ ទុក្ខំ អនត្តា (គ្មានអ្វីដែលនៅទៀងទាត់ មានរូបមានទុក្ខ ខ្លួនមិនមែនជារបស់ខ្លួន)។ តែបើមនុស្សចាត់ទុកសត្វដែលខ្លួនចិញ្ចឹមជារបស់ខ្លួន នោះសារិកានោះជារបស់ខ្ញុំ, ខ្ញុំគិត!<br /> “របស់ឯង!” ក្មេងម្នាក់ទៀតតម្លើងសម្លេងដាក់ខ្ញុំ! “កុំមក៍កុហក! កាកែវ អញខំតាមបាញ់ចម្ងាយណាណី របស់អ្ហែង?”<br /> “វាគ្រាន់ដែរហើររកស៊ីនៅឆ្ងាយតើ!” ខ្ញុំដោះសារ!<br /> “បើកាកែវអ្ហែងមែន ម៉េចអត់កងជើង?” ក្មេងទី៣លូកមាត់!<br /> ខ្ញុំតបវឹងថា “កាកែវខ្ញុំតូចអ៊ីចឹង ដាក់កងជើងហើរម៉េចរួច?”<br /> “ចុះមិនដាក់វាក្នុងទ្រុង ឲ្យហើរធ្វើអី? ហើរតែពាសអ៊ីចឹងអាណាដឹងរបស់អ្ហែង?” វាដេញដោលបន្ដ!<br /> “ដាក់ទ្រុងធ្វើអី, នៅទ្រុងម៉េចមានសេរីភាព ឲ្យវាហោះអ៊ីចឹងហើយ!” ខ្ញុំតប<br /> “ហាហា, និយាយអ៊ីចឹង សត្វហើរពេញមេឃសុទ្ធតែរបស់អ្ហែងហើយ!” ក្មេងម្នាក់សម្ដីកាចជាងគេចំអកដាក់ខ្ញុំ!<br /> “មែនហើយ ឲ្យតែស៊ីបាយផ្ទះយើង សុទ្ធតែរបស់យើងទាំងអស់!” ខ្ញុំតបយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់<br /> ស្របពេលនោះយាយខ្ញុំក៏ដើរមក “មានរឿងអីក្មេងៗឡូឡាម្លេះ?” “ពួកវាបាញ់កាកែវយើង!” ខ្ញុំប្ដឹងគាត់ “មែនហើយ, យើងបាចបាយឲ្យវាស៊ីរាល់ថ្ងៃ! កុំបាញ់វាអីនាំតែបាបចៅ!” យាយខ្ញុំជួយសុំ! ទោះជាយើងកាត់ខ្សែស្រឡាយចិនទៀជីវមែន តែរឿងបុណ្យបាបយាយខ្ញុំតែងតែប្រដៅមិនដាច់!<br /> “បាបចោច! អាម៉ាឯងកុំកាន់ជើងចៅពេក, កាកែវព្រៃសោះអត់ឲ្យគេបាញ់ដែរ!” (ម៉ា = យាយ)<br /> “កុំនិយាយច្រើនពេកបាញ់ទៅ ល្ងាចហើយ” គ្នាវាតឿន ផូស! សារិកាកម្សត់ធ្លាក់ដល់ដី!<br /> “អត់ឲ្យយកទៅទេ...!” ខ្ញុំស្រែកទាំងទឹកភ្នែក!<br /> “ឲ្យគេយកទៅកូន វាមិនរស់ទេ” ម៉ាក់ខ្ញុំចេញមក!<br /> “ខ្ញុំព្យាបាលវា!” ខ្ញុំតបទាំងទឹកភ្នែក<br /> “វាងាប់បាត់ហើយចៅ យើងខំជួយវាអស់លទ្ធភាពហើយ!” យាយខ្ញុំបន្ថែម<br /> ខ្ញុំងាកមើលសារិកាកែវទន់ក រងាក ត្រូវបានពួកវាយួរជើងឡើងលើកាន់ដើរទៅទាំងញញិមបិទមាត់មិនជិត! ឲ្យមនុស្សម្ដេចសប្បាយនឹងការសម្លាប់ម្លេះ? សុំទោសយើងជួយឯងមិនបាន!!!<br /> អ្វីដែលកាន់តែក្ដុកក្ដួល ល្ងាចថ្ងៃដដែលសារិកាញីឈ្មោល១គូ នៅលោតចុះឡើងដូចកំពុងរកអ្វីមួយខណៈដែលសារិកាផ្សេងទៀតនាំគ្នាចូលទ្រនំ! ច្បាស់ណាស់រកកូន!<br /> “កូនឯងងាប់ហើយ…” ខ្ញុំពោលតិចៗ ទោះជាបាត់បង់សារិកា១ក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅមានសារិកាផ្សេងទៀតដែរ ដែលបន្ដចុះមកស៊ីបាយនៅផ្ទះខ្ញុំ... កកូនពូនជាចៅនៅដើមឈើជុំវិញផ្ទះខ្ញុំ...! ពេលវេលាកន្លងផុតទៅ បច្ចុប្បន្នដើមក៏ខ្នុរងាប់បាត់, តែអ្វីដែលនៅបន្ត គឺសារិកានៅតែចុះមកស៊ីបាយ រាល់ថ្ងៃដោយឥតភ័យព្រួយ ព្រោះទល់ពេកនេះផ្ទះខ្ញុំធ្វើរបងរួចហើយ ហើយមិនបារម្មណ៍ក្មេងបាញ់សត្វណាអាចចូលបានតាមចិត្តទៀតទេ៕<br /> <div style="text-align: right;"> ភ្នំពេញ ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២៦ ខែឧសភា គ.ស២០១៦ ដោយ អ៊ិន ពិចិត្រ</div> <div style="text-align: center;"> ***ការគាំទ្ររបស់អ្នក ជាកម្លាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំ*** រីករាយស្វាគមន៍នូវរាល់មតិ និងការរិគន់ស្ថាបនា!</div> <!-- Start of adf.ly banner code --> <br /> <div style="font-family: "verdana"; font-size: 10px; text-align: center; width: 728px;"> <br /></div> <!-- End of adf.ly banner code --> <br /> <div style="text-align: left;"> <strong>សត្វសារិកានៅផ្ទះខ្ញុំ</strong><iframe allowfullscreen="allowfullscreen" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/fkNJvHSh5bA/0.jpg" frameborder="0" height="468" src="https://www.youtube.com/embed/fkNJvHSh5bA?feature=player_embedded" width="576"></iframe></div>   <br /> <div id="fb-root"> </div> <div id="fb-root"> </div> <script>(function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)[0]; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = "//connect.facebook.net/en_US/sdk.js#xfbml=1&version=v2.8&appId=1663097100580325"; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs); }(document, 'script', 'facebook-jssdk'));</script> <br /> <div class="fb-comments" data-href="http://richard-en.blogspot.com/2016/05/blog-post_31.html" data-numposts="5" data-width="35"> </div>

រឿង សារិកាកែវខ្ញុំ

អត្ថបទ៖ សារិកាកែវខ្ញុំ    រំឭកដល់កុមារភាព... នារសៀលថ្ងៃអាទិត្យមួយ ខ្យល់បក់ត្រសៀកៗត្រជាក់កាយ, ខ្ញុំចាប់សៀវភៅអានកម្សាន្តអារម្មណ៍ នៅរានហាលក្រ...

Read more »

កំណាព្យ៖ បានត្រឺមលួចស្នេហ៍

<br /> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGrrCtviNKWe49Lg5LV2eNJBozQ-k2SoBi4YuM76cHYO4aBCThnSvEt1G3QgOavP7JwlWgDwOTFr96_CE2e_AxCp22CYx31mPhiONdRdKRb1nQmUkukn5JZhBqLlk1OcE8sKCjzwjPfSlU/s1600/10014856_660972750604881_1451874954_o.jpg" imageanchor="1"><img border="0" height="800" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGrrCtviNKWe49Lg5LV2eNJBozQ-k2SoBi4YuM76cHYO4aBCThnSvEt1G3QgOavP7JwlWgDwOTFr96_CE2e_AxCp22CYx31mPhiONdRdKRb1nQmUkukn5JZhBqLlk1OcE8sKCjzwjPfSlU/s640/10014856_660972750604881_1451874954_o.jpg" width="571.25" /></a> <br /> <div id="fb-root"> </div> <script>(function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)[0]; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = "//connect.facebook.net/en_US/sdk.js#xfbml=1&version=v2.8&appId=1663097100580325"; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs); }(document, 'script', 'facebook-jssdk'));</script> <div class="fb-comments" data-href="http://richard-en.blogspot.com/2015/08/khmer-poem-my-crush.html" data-numposts="5" data-width="35"> </div>

កំណាព្យ៖ បានត្រឺមលួចស្នេហ៍

Read more »