រឿង សារិកាកែវខ្ញុំ

<strong>អត្ថបទ៖ សារិកាកែវខ្ញុំ</strong> <br />    រំឭកដល់កុមារភាព... នារសៀលថ្ងៃអាទិត្យមួយ ខ្យល់បក់ត្រសៀកៗត្រជាក់កាយ, ខ្ញុំចាប់សៀវភៅអានកម្សាន្តអារម្មណ៍ នៅរានហាលក្រោមម្លប់ដើមខ្នុរ ខាងកើតផ្ទះ។ វឹប...! ទោះជាខ្ញុំមិនស្និទ្ធជាមួយវា ដូចក្មេងស្រុកស្រែដទៃ ក៏ខ្ញុំស្គាល់ច្បាស់ថាជាស្នូរចម្ពាមកៅស៊ូ!<br /> “អេ! ណាគេបាញ់អី?” (ខ្ញុំសួរខ្លីតាមសម្ដីគ្រាមភាសា)<br /> “បាញ់កាកែវ ជិតបានហើយ ត្រូវស្លាប ទំនៅមែកខ្នុរហ៎!” កាកែវ ក្មេងម្នាក់ក្នុងចំណោមក្មេងបីនាក់តបដែលសំដៅលើសារិកាកែវតូចកម្សត់ដែលទំ ញ័រៗលើមែកខ្នុរផ្ទះខ្ញុំ! មិនខុសទេ ទោះជាសារិកាបាយ មានសម្បុរដូចគ្នា រាងដូចគ្នាជាច្រើនក្ដី ក៏ខ្ញុំអាចចំណាំបានថាវាជាសារិកាកែវដែលតែងចុះមកចឹកគ្រាប់បាយជាមួយមេបាវានៅផ្ទះខ្ញុំ។<br /> “កាកែវខ្ញុំទេ!” ខ្ញុំតបទាំងដឹងថាជីវិតមួយ មិនមែនជាកម្មសិទ្ធិអ្នកណាទេ សូម្បីខ្លួនឯងក៏មិនមែនរបស់ខ្លួនផង ដូចព្រះពុទ្ធបានត្រាស់ថា អនិច្ចំ ទុក្ខំ អនត្តា (គ្មានអ្វីដែលនៅទៀងទាត់ មានរូបមានទុក្ខ ខ្លួនមិនមែនជារបស់ខ្លួន)។ តែបើមនុស្សចាត់ទុកសត្វដែលខ្លួនចិញ្ចឹមជារបស់ខ្លួន នោះសារិកានោះជារបស់ខ្ញុំ, ខ្ញុំគិត!<br /> “របស់ឯង!” ក្មេងម្នាក់ទៀតតម្លើងសម្លេងដាក់ខ្ញុំ! “កុំមក៍កុហក! កាកែវ អញខំតាមបាញ់ចម្ងាយណាណី របស់អ្ហែង?”<br /> “វាគ្រាន់ដែរហើររកស៊ីនៅឆ្ងាយតើ!” ខ្ញុំដោះសារ!<br /> “បើកាកែវអ្ហែងមែន ម៉េចអត់កងជើង?” ក្មេងទី៣លូកមាត់!<br /> ខ្ញុំតបវឹងថា “កាកែវខ្ញុំតូចអ៊ីចឹង ដាក់កងជើងហើរម៉េចរួច?”<br /> “ចុះមិនដាក់វាក្នុងទ្រុង ឲ្យហើរធ្វើអី? ហើរតែពាសអ៊ីចឹងអាណាដឹងរបស់អ្ហែង?” វាដេញដោលបន្ដ!<br /> “ដាក់ទ្រុងធ្វើអី, នៅទ្រុងម៉េចមានសេរីភាព ឲ្យវាហោះអ៊ីចឹងហើយ!” ខ្ញុំតប<br /> “ហាហា, និយាយអ៊ីចឹង សត្វហើរពេញមេឃសុទ្ធតែរបស់អ្ហែងហើយ!” ក្មេងម្នាក់សម្ដីកាចជាងគេចំអកដាក់ខ្ញុំ!<br /> “មែនហើយ ឲ្យតែស៊ីបាយផ្ទះយើង សុទ្ធតែរបស់យើងទាំងអស់!” ខ្ញុំតបយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់<br /> ស្របពេលនោះយាយខ្ញុំក៏ដើរមក “មានរឿងអីក្មេងៗឡូឡាម្លេះ?” “ពួកវាបាញ់កាកែវយើង!” ខ្ញុំប្ដឹងគាត់ “មែនហើយ, យើងបាចបាយឲ្យវាស៊ីរាល់ថ្ងៃ! កុំបាញ់វាអីនាំតែបាបចៅ!” យាយខ្ញុំជួយសុំ! ទោះជាយើងកាត់ខ្សែស្រឡាយចិនទៀជីវមែន តែរឿងបុណ្យបាបយាយខ្ញុំតែងតែប្រដៅមិនដាច់!<br /> “បាបចោច! អាម៉ាឯងកុំកាន់ជើងចៅពេក, កាកែវព្រៃសោះអត់ឲ្យគេបាញ់ដែរ!” (ម៉ា = យាយ)<br /> “កុំនិយាយច្រើនពេកបាញ់ទៅ ល្ងាចហើយ” គ្នាវាតឿន ផូស! សារិកាកម្សត់ធ្លាក់ដល់ដី!<br /> “អត់ឲ្យយកទៅទេ...!” ខ្ញុំស្រែកទាំងទឹកភ្នែក!<br /> “ឲ្យគេយកទៅកូន វាមិនរស់ទេ” ម៉ាក់ខ្ញុំចេញមក!<br /> “ខ្ញុំព្យាបាលវា!” ខ្ញុំតបទាំងទឹកភ្នែក<br /> “វាងាប់បាត់ហើយចៅ យើងខំជួយវាអស់លទ្ធភាពហើយ!” យាយខ្ញុំបន្ថែម<br /> ខ្ញុំងាកមើលសារិកាកែវទន់ក រងាក ត្រូវបានពួកវាយួរជើងឡើងលើកាន់ដើរទៅទាំងញញិមបិទមាត់មិនជិត! ឲ្យមនុស្សម្ដេចសប្បាយនឹងការសម្លាប់ម្លេះ? សុំទោសយើងជួយឯងមិនបាន!!!<br /> អ្វីដែលកាន់តែក្ដុកក្ដួល ល្ងាចថ្ងៃដដែលសារិកាញីឈ្មោល១គូ នៅលោតចុះឡើងដូចកំពុងរកអ្វីមួយខណៈដែលសារិកាផ្សេងទៀតនាំគ្នាចូលទ្រនំ! ច្បាស់ណាស់រកកូន!<br /> “កូនឯងងាប់ហើយ…” ខ្ញុំពោលតិចៗ ទោះជាបាត់បង់សារិកា១ក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅមានសារិកាផ្សេងទៀតដែរ ដែលបន្ដចុះមកស៊ីបាយនៅផ្ទះខ្ញុំ... កកូនពូនជាចៅនៅដើមឈើជុំវិញផ្ទះខ្ញុំ...! ពេលវេលាកន្លងផុតទៅ បច្ចុប្បន្នដើមក៏ខ្នុរងាប់បាត់, តែអ្វីដែលនៅបន្ត គឺសារិកានៅតែចុះមកស៊ីបាយ រាល់ថ្ងៃដោយឥតភ័យព្រួយ ព្រោះទល់ពេកនេះផ្ទះខ្ញុំធ្វើរបងរួចហើយ ហើយមិនបារម្មណ៍ក្មេងបាញ់សត្វណាអាចចូលបានតាមចិត្តទៀតទេ៕<br /> <div style="text-align: right;"> ភ្នំពេញ ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២៦ ខែឧសភា គ.ស២០១៦ ដោយ អ៊ិន ពិចិត្រ</div> <div style="text-align: center;"> ***ការគាំទ្ររបស់អ្នក ជាកម្លាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំ*** រីករាយស្វាគមន៍នូវរាល់មតិ និងការរិគន់ស្ថាបនា!</div> <!-- Start of adf.ly banner code --> <br /> <div style="font-family: "verdana"; font-size: 10px; text-align: center; width: 728px;"> <br /></div> <!-- End of adf.ly banner code --> <br /> <div style="text-align: left;"> <strong>សត្វសារិកានៅផ្ទះខ្ញុំ</strong><iframe allowfullscreen="allowfullscreen" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/fkNJvHSh5bA/0.jpg" frameborder="0" height="468" src="https://www.youtube.com/embed/fkNJvHSh5bA?feature=player_embedded" width="576"></iframe></div>   <br /> <div id="fb-root"> </div> <div id="fb-root"> </div> <script>(function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)[0]; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = "//connect.facebook.net/en_US/sdk.js#xfbml=1&version=v2.8&appId=1663097100580325"; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs); }(document, 'script', 'facebook-jssdk'));</script> <br /> <div class="fb-comments" data-href="http://richard-en.blogspot.com/2016/05/blog-post_31.html" data-numposts="5" data-width="35"> </div>

រឿង សារិកាកែវខ្ញុំ

អត្ថបទ៖ សារិកាកែវខ្ញុំ    រំឭកដល់កុមារភាព... នារសៀលថ្ងៃអាទិត្យមួយ ខ្យល់បក់ត្រសៀកៗត្រជាក់កាយ, ខ្ញុំចាប់សៀវភៅអានកម្សាន្តអារម្មណ៍ នៅរានហាលក្រោមម្លប់ដើមខ្នុរ ខាងកើតផ្ទះ។ វឹប...! ទោះជាខ្ញុំមិនស្និទ្ធជាមួយវ…

Read more »